Βλέπετε σχεδόν όλοι οι φίλοι μου πέσανε με τα μούτρα στο spin. Συμπεριλαμβάνω κι εμένα που σπινάρω αποσπασματικά από το 2009 και μανιακά (90% των εξορμήσεων) από το 2013 περίπου. Η έλλειψη χρόνου αλλά και η οικονομική στενότης (βενζίνες, δολώματα) με ανάγκασαν κι εμένα να με τραβάνε και να κλαίω.
Και τι δεν ακούσαμε (και είπαμε)εκεί κάπου στο 2010 και μετά: Το spinning είναι η πχιό δημιουργική τεχνική, είναι μαγικό να δίνεις ζωή σε ένα κομμάτι πλαστικό ή ξύλο και άλλα πολλά κουλά.
Το αποτέλεσμα? Ξέρω κόσμο (μεταξύ τους κι εγώ) που ΧΟΡΤΑΣΕ ΦΟΛΕΣ. Τρελές φόλες. Άπειρες φόλες. Γιατί? Γιατί τελικά πέρα από το ξόδεμα για 1002 τεχνητά για κάθε περίπτωση, αυτό που απαιτεί το spin είναι χρόνο. Πολύ χρόνο. Άπειρο χρόνο. Που τις περισσότερες φορές δεν διαθέτει εξ αρχής και αυτός που ασχολήθηκε με το spin.
Βέβαια είναι και άλλοι οι λόγοι για τους οποίους μεγαλοψαράδες και κυρίως όψιμοι ασχολήθηκαν με αυτήν την τεχνική. Σιχαίνονται αφόρητα να πιάσουν και να σουβλίσουν σκουληκάκια. Το βλέπεις στην έκφραση της σιχασιάς όταν παίρνεις έναν αμερικάνο και τον περνάς στο αγκίστρι σαν τον Αθανάσιο Διάκο ή φιλετάρεις την μάνα. Μπλιάχ σου λέει ο άλλος. Είναι οι ίδιοι οι τύποι που θα πεθάνουν από την πείνα μετά από πυρηνικό πόλεμο απλά και μόνο για να μην λερώσουν τα χεράκια τους. Μπλιάχ λέμε.
Ο κύριος λόγος είναι ένας βέβαια. Το spin είναι το κατ εξοχήν ψάρεμα που μπορείς να το κάνεις από την άνεση του σπιτιού σου χωρίς να πας καν στη θάλασσα. Κάθεσαι αναπαυτικά μπροστά στο πισι σου, σηκώνεις έναν μοζίλα και ανοίγεις δεκάδες σελίδες με ισοπ, ομάδες σπιναδώρων κλπ και αγοράζεις και ποστάρεις ανελέητα. Μετά έρχονται και οι σελίδες των μεταχειρισμένων όπου γίνεται το πανηγύρι με πωλήσεις αξιόλογου εξοπλισμού «πσαρεμένου μγιά φορά λώγο αναβάθμεισοις». Βλέπεις ο σπιναδόρος είναι ο πσαράς που αγοράζει εξοπλισμό χιλιάδων ευρώ για να πσαρέπσει πσάργια που βγαίνουν και με καλαμομηχανάκι των 100 (το πολύ).
Και όσο πιο ακριβό εξοπλισμό έχεις τόσο πιο αξιόλογος ψαράς είσαι έτσι? ΝΟΜΟΣ.
Να μην παρεξηγηθώ. Η κάθε τεχνική έχει κάτι να σου δώσει με πιο βασικό την επαφή με την θάλασσα. Αλλά όπως και να το κάνεις το ψάρεμα δεν είναι μια «λεπτή» και «καθαρή» ελιτίστηκη διαδικασία. Το ψάρεμα βγάζει στην επιφάνεια τα πιο αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου και ανάθεμα σε όσους πιάνουν το ψάρι με γκρίπερ για να μην λερωθούν ή να μην τους τσιμπήσει κανένα αγκαθάκι και τρέξουν κλαίγοντας στο πλησιέστερο νοσοκομείο για αντιτετανικό.
Σαν 90% κατ’ανάγκη σπιναδόρος θα ήθελα να αναφέρω ότι που να χτυπάτε τον πισινό σας κάτω κύριοι, η μάνα όλων των ψαρεμάτων είναι το casting ή το λεγόμενο πατωτό όπως το λέμε στο Ellada. Ο πραγματικός ψαράς από εκεί ξεκινάει και εκεί καταλήγει.
CASTING ΡΕΕΕΕΕΕ
Βαράτε αλύπητα. Αντέχω…
