Τα "αρχαία" χρόνια ερχόταν, έδειχνε μεγαλύτερη υπομονή από εμένα από και μεγαλύτερο σεβασμό από ότι εγώ, προς τη θάλασσα. Παντα με πεταχταρι.
Κατά το μεσαίωνα, ήρθαν τα πρώτα καλάμια, αυτή συνέχισε με πεταχταρι.
Στην νεότερη ιστορία, ήρθε το πρώτο μας κορίτσι, μεγάλωσε η απόσταση από την θάλασσα, μας βρήκε η κρίση, ήρθε και το δεύτερο κορίτσι μας, απουσίαζε το ερέθισμα για μια εξόρμηση και δεν υπήρχε ζευγάρι, οπότε έκανα αποχή και εγώ από το ψάρεμα...
Στα σύγχρονα χρόνια, βρέθηκε ζευγάρι, έχοντας όμως διαφορετικά γούστα, ήρθε μια ατονία όμως ως προς το πάθος για την εξόρμηση, δεν υπάρχει η εναλλακτική του να μείνουν με κάποιον τα παιδιά, αλλάξαν οι προτεραιότητες και άρχισε η "μουρμούρα" : πάλι για ψάρεμα θα πας... έχουμε να κάνουμε το τάδε... η γυναίκα του γκρινιάζει μη τον ξεσηκώνεις... αντί να πάμε τα παιδιά μια βόλτα... λεφτά θες για δολώματα... πάλι καινούρια πετονιά πήρες, πόσο έκανε..
Αποτέλεσμα, κάθε απόδραση να συνοδεύεται από μουρμούρα, δυστυχώς όχι το ψάρι.
Αν είσαι και σογαμπρος μαζί με τα παραπάνω....
Είμαι όμως και σε κάτι περήφανος γιατί όταν η γυναίκα του ζευγαριού αρχίζει την κλάψα, η δικιά μου της λέει, ξέρεις τι ωραία που είναι, θα ήθελα κι εγώ να ψαρέψω, αν κρατούσε κάποιος τα παιδιά, είναι ωραία στην παραλία...
Οπότε δικαιολογώ την αρνητική της στάση, τρέφοντας μια ελπίδα ότι πηγάζει από την ακαρπη επιθυμία της.
Υ. Γ. Συγνώμη, μακρινάρι έγραψα πάλι.